چطور مردم کره در عرض چند دهه از نشا برنج به دانلود از تورنت رو آوردند؟
این مطلب تجربه شخصی نویسنده سایت بیبیسی مت سی.کراوفورد در سفر به این کشور و نگاه او به موضوع شتابزدگی و عجله داشتن مردم کره است.
یک شب که به رستوران Ttobagi در منطقه گواناک سئول رفته بودم، به صورت مخفی زمان آمادهسازی سفارشم را اندازه گرفتم.
گارسون رستوران با ادب کامل سفارش من را دریافت کرد و قدمزنان دور شد و سپس در عرض دو دقیقه و بیست ثانیه بعد با کیمچی و دو پیش غذای دیگر برگشت.
یک و نیم دقیقه بعد از آن، یک کاسه رسی از ppyeodagwi haejangguk (نوعی سوپ مغز استخوان خوک) روی میز بود که بخار داغ آن سر به فلک میکشید.
واقعا وجود چنین خدماتی در کشوری که انعام دادن در آن مرسوم نیست جای تعجب و تحسین دارد. گرچه نکته جالبتر ماجرا این است که رستوران مورد نظر که یک مکان نه چندان ممتاز و پاتوقی برای رانندگان تاکسی است، از رستوران بعدی سریعتر نیست!
به نظر می‌آید عنصر شتابزدگی در خون مردم جامعه کره جنوبی قرار دارد که به ویژه در پایتخت این کشور به وضوح دیده میشود. حتی برای آن اصطلاحی تحت عنوان فرهنگ ppalli-ppalli وجود دارد.
Ppalli که ترجمه آن «سرعت» یا «عجله» است با تشدید روی اولین حرف صامت آن تلفظ میشود.
تمایل به فرهنگ ppalli-ppalli را می‌توان در سرعت اینترنت کشور کره جنوبی دید که در دنیا بیشتر از سایر کشورها است، همچنین در کلاسهای شلوغ آموزش زبان که نوید نتیجهگیری سریع را میدهند و قرارهای ملاقاتی که برای آشنایی افراد با یکدیگر سریعا برگزار می‌شوند، می‌توان شتاب و عجله مردم این کشور را دید.
مفهوم این شتابزدگی در تالارهای باشکوه عروسی نیز جا خوش کرده است که تمام آخر هفته با مراسم متوالی پر می‌شوند مراسمی که فقط یک ساعت طول میکشند.
Ppalli-ppalli همچنین شعار هزاران پیک موتوری است که برای تحویل سفارشهای غذایی خود قوانین ترافیک و همچنین ظاهرا فیزیک را زیر سوال میبرند تا با شتاب بالا سفارشها را تحویل دهند.
رهبر جهانی فست فود دنیا یعنی مکدونالد در سال 2007 برای رقابت با سایرین ناوگان پیک موتوری خودش را راهاندازی کرد.
در حالی که همین چندوقت پیش، مردم کره به علت طبیعت روستایی این کشور سرعت زندگی آهستهای داشتند. در سال 1960، 72 درصد از جمعیت این کشور در نواحی روستایی زندگی میکردند که آمار قابل توجهی است.
بنابراین چطور مردم کره در عرض چند دهه از نشا برنج به دانلود از تورنت رو آوردند؟
گری رکتور یک شهروند کره‌ای که تابعیت این کشور را به دست آورده است و به عنوان یکی از داوطلبان سپاه صلح در سال 1967 به سئول آمد میگوید: «یادم می‌آید واقعا تعجب کرده بودم، چون پیش از آن که به این جا بیایم، این تفکر کلیشهای را داشتم که مردم این جا آرام و در حال مدیتیشن هستند و در زندگی سرعت آهستهای دارند. با این حال، متوجه شدم مردم کره بیشتر از مردم آمریکا عجله دارند. سالخوردهها کندتر بودند، ولی افراد هم سن من، آن زمان 24 سالم بود، خیلی عجله داشتند تا زندگی بهتری را برای خود فراهم کنند.»
رکتور در اوایل دهه 60 به این کشور آمد، زمانی که کره جنوبی دستخوش تحولات عظیمی بود و رئیسجمهور وقت این کشور به اسم پارک چانگ هی یک برنامه اقتصادی 5 ساله به دولت داده بود.
این کمپینهای ارتشی برای این راهاندازی شدند تا معجزه رود هان (تحول عظیم کره جنوبی از کشوری جنگ‌زده به یک ابر قدرت اقتصادی) را رقم بزنند و نتیجه آن تاسیس شرکتهای کره‌ای و غولهایی مانند سامسونگ، هیوندای و الجی بود.
ثمرههای فرهنگ ppalli-ppalli با افتخار در موزه ملی تاریخ معاصر کره در مرکز سئول به نمایش گذاشته شدهاند. شایسته است بگوییم، روحیه کره جنوبی در مورد پیشرفت سریع از همین ساختمان شکل گرفته است.
خیلی پیش از آن که این مکان به یک موزه تبدیل شود، مکانی برای شورای عالی برای نوسازی ملی و همچنین هیات برنامهریزی اقتصادی بوده است.
در تالار نمایش مربوط به سالهای 1961 تا 1987، یعنی بازه زمانی که رشد انفجاری کره جنوبی انجام شد، یک زوج جوان را نگاه میکنم که به اولین وسیله الکترونیکی مصرفکننده ساخت این کشور خیره شدهاند که یک رادیو مدل A-501 است که ابتدا در سال 1959 ساخته شد.
در همان نزدیکی، پدری به پسر خود یک ماشین هیوندای پونی را نشان میدهد که در سال 1975 تولید شد.
چیزی که بیشتر روی شما تاثیر میگذارد، فهمیدن این نکته است که در طول این مدت میزان صادرات کره سالیانه 30 تا 40 درصد رشد داشته است. مهارت برنامهریزان اقتصادی و غیرت نیروی کار به کره جنوبی اجازه داد از صادرات ابریشم خام و سنگ معدن آهن به ساخت کالاهایی مانند کلاهگیس و پوشاک رو آورد.
سپس این کشور سریعا با کسب دانش توانست در حوزه تولید وسایل الکترونیکی مصرفکننده، تانکرهای نفت و قطعات نیمه هادی، خودی نشان دهد.
کیم چونگ سون که در زمینه انسانشناسی فعالیت میکند بخش زیادی از موفقیت مردم کره جنوبی در صادرات را به واسطه تمرکز روی سرعت میداند. او در کتاب Way Back into Korea مینویسید «به کارگیری ppalli-ppalli تنها بخشی از زندگی روزمره مردم کره نیست، بلکه سرعت در عمل به همراه کارآمدی به عنوان یک ارزش اساسی عمیقا در ذهنهای آنها حک شده است. به لطف این فرهنگ شتابزدگی، کره جنوبی توانست در مدت زمان بسیار کوتاهی به پیشرفت عجیب اقتصادی و توسعه صنعتی برسد.»
نماد بارز موفقیت ppalli-ppalli بزرگراه قدیمی Gyeongbu است که به طول 428 کیلومتر از سئول تا شهر دوم بوسان است. در ابتدا پس از مراسم کلنگزنی در سال 1968 قرار بوده است این بزرگراه طی 3.5 سال ساخته شود ولی این کار در عرض 2 سال و 5 ماه انجام شد.
همچنین باید توجه کرد تقریبا به اندازه 9 میلیون ساعت کار صرف این پروژه شده است.
گرچه به هیچ روی سرعت ساخت و ساز از آن زمان در کره جنوبی کم نشده است. سونگدو یک شهر کاملا هوشمند است که ساخت آن در جنوب غرب سئول از سال 2004 و با اولین فاز آن شروع شد و یک پارک وسیع، مرکز همایش، هتل شراتون و مجموعهای از برجهای آپارتمانی دارد و 5 سال بعد افتتاح شد.
حتی از این جاهطلبانهتر و سریعتر ساخت مرکز اداری سجونگ سیتی در حدود 120 کیلومتری جنوب سئول بود که ساخت آن در سال 2010 شروع و در سال 2012 افتتاح شد.
گرچه کره جنوبی به واسطه شتاب مردمش بیشتر شناخته شده است ولی ظاهرا جامعه کره شمالی نیز چنین ویژگی را دارد. کیم ایل سونگ، رهبر کره شمالی کارگران را تشویق میکرد آرزوی «سرعت کولیما» را داشته باشند که اسب بالدار افسانهای است که روزانه 400 کیلومتر را پرواز میکند.
اما نوه این رهبر عالی، کیم جونگ اون، از شعار «سرعت مالیما» (اسب افسانهای دیگر) استفاده میکند که 10 برابر در مقایسه با کولیما سریعتر است. تفکر او نتایجی نیز در بر داشته است به نحوی که برجهای آپارتمانی Ryomong Street در پیونگیانگ در سال 2017 تنها پس از یک سال زمان برای ساخت افتتاح شدند.
بنابراین شاید این سوال شکل گیرد آیا ریشههای فرهنگ ppalli-ppalli عمیقتر از دوران مدرن است؟ کیم شرط میبندد که این چنین است. او به عنوان مثال به ساخت قلعه هواسونگ در شهر سوون اشاره میکند.
او مینویسد «ساخت و ساز در دوران باستان نیز زودتر از برنامه به پایان میرسید.»
ساخت این قلعه بی نظیر که در فهرست میراثهای جهانی یونسکو ثبت شده است در سال 1796 هفت سال زودتر به پایان رسید و هنوز شرایط عالی خود را حفظ کرده است.
به همین شکل، جای هیچ شکی نیست که ظروف سفالی باشکوه خاندان گوریو (سال 918 تا 1392میلادی) روی چرخ سفالگری با همان کارآیی درست شده است که ویژگی تولیدات امروز کره به شمار میرود.
بدون شک در قرن شانزده مهارت کار با دست و تخصص هنری مورد تحسین بودند، یعنی زمانی که خطاط معروف هان سئوک بونگ حروف چینی را به دستخطهای مختلف از جمله یک دستخط شدیدا شکسته، نقاشی کرد.
نقاشی خطوط شعر بدون بلند کردن قلممو از روی کاغذ نیاز به کنترل مطلق و همچنین سرعت دارد.
گرچه این روزها تعداد کمی از مردم کره جنوبی میتوانند به خوبی از یک قلم استفاده کنند، ولی بسیاری از آنها دستان چابکی را صاحب شدند.
در سال 2010 در نیویورک مسابقه پیامکدهی به اسم LG Mobile World Cup برگزار شد که برنده آن بدون شک تیمی از کره بود.
بنابراین ممکن است جای تعجب نداشته باشد که کره در بازیهای المپیک در ورزشهایی مانند تیراندازی با کمان و تیراندازی (با اسلحه) عالی ظاهر میشود. آنها همچنین مهمتر از همه در رشته اسکیت سرعت در مسیر کوتاه قدرت خود را به رخ همه میکشند و تا به امروز 48 مدال المپیک را دور کردند.
کو سه وونگ، ناشر مجله رسانهای مستقل Korea Exposé در شبه جزیره کره میگوید، با این حال مفسران خارجی اغلب اوقات در زمان تلاش برای توضیح مردم کره از اصطلاح ppalli-ppalli استفاده می‌کنند.
او میگوید «این اصطلاح تقریبا مانند یک کاریکاتور از فرهنگ کره است. من متوجه هستم که در این کشور روی سرعت تاکید میشود، ولی عجیب است که آن را خلاصه به این اصطلاح خاص می‌کنند که حتی از سوی خود مردم کره زیاد استفاده نمیشود.»
با آن که بسیاری از مردم کره کاملا از راحتی نودلهای فوری و تحویل مرسولههای پستی در همان روز استقبال کردند، ولی سایرین شتابزندگی و شلوغی زندگی شهری را ناپسند میدانند.
به عنوان مثال بسیاری از افراد مشهور این کشور به جزیره جنوبی ججو رفتهاند که سرعت زندگی در آن به مراتب کمتر است. از جمله آنها می‌توان به خواننده پاپ لی هیوری و شوهر او لی سانگ سون اشاره کرد که سبک زندگی روستایی خود را در برنامه تلویزیونی «رختخواب و صبحانه هیوری» به نمایش گذاشتند. اما سخت می‌توان پیشبینی کرد تا چقدر این سبک زندگی دوام خواهد داشت، چون ترندهای اجتماعی کره نیز در یک چشم بر هم زدن تغییر میکند.
فرهنگ مردم کره ,فرهنگ کره جنوبی, زندگی در کره
